Έναν αιώνα μετά, (1922- 2022), η διάσωση της μνήμης ενός λαού για τις πατρογονικές του εστίες στην Μικρά Ασία, είναι χρέος γενιάς, γιατί οι Πατρίδες, ακόμη κι αν χαθούν, οι ρίζες τους δεν πεθαίνουν, ζουν πάντα στα απαραβίαστα σύνορα της αυτογνωσίας και της μνήμης. Μέσα από αυτά ξαναγεννιούνται, ζουν και υπάρχουν ως οι 'ΧΑΜΕΝΕΣ ΠΑΤΡΙΔΕΣ'. Οι εμπειρίες της πρώτης γενιάς του προσφυγικού πληθυσμού της Μικρασιατικής Καταστροφής αποτελεί ένα ανεκτίμητο πρωτογενές υλικό.